همه می دانند که جسم و روح رابطه تنگاتنگی با یکدیگر دارند و مدام روی همدیگر اثر میگذارند.کم کار کردن روی بدن یا به عکس،بیش از حد عضلانی کردن آن،سستی اراده و افت توانایی های فکری و عاطفی را در پی دارد.عادت ها،وسواس ها و از شکل افتادگی های خاص بدنی،نتیجه ی فعالیت های مختلف و زندگی های شغلی متفاوت است.برای همین،پیدا کردن آدم های کاملا” متعادل،کار سختی است.آدم هایی که جسم و روحشان در یک هماهنگی آرمانی پرورش یافته باشد.اما بازیگری که می خواهد به وسیله ی بدن،جنبش های ذهن و احساسش را بیان کند،باید به این هماهنگی برسد.لازمه ی این هماهنگی،تعادل کامل بین جسم و روح است.

خیلی از بازیگران، می توانند لایه های زیرین نقش را احساس کنند؛ می توانند شخصیت را با تیز هوشی تحلیل کنند؛ اما وقتی نقشی را بازی میکنند، نمی توانند ادراک و احساس شان از نقش را به تماشاگر منتقل کنند. چون بدنشان آماده نیست،احساسات و افکارشان به اسارت تن شان در می آید. به قول هملت،مجبورند در طول تمرین ها و اجرا ها،به شکل دردناکی با این «هیکل گنده» مبارزه کنند. این بازیگران اما نباید ناامید شوند. چرا که همه ی بازیگران،کم وبیش با این مقاومت بدن دست به گریبانند. برای غلبه بر این مقاومت،بازیگر باید تمرین های بدنی انجام دهد.اما مسأله این جاست که متأسفانه اصولی که امروزه بر تمرین های بدنی گروه های تئاتری حاکم است،از بیخ و بن با اصول حاکم بر آموزش هنر دراماتیک تفاوت دارد.البته ژیمناستیک ،شمشیر بازی،رقص،بندبازی،دومیدانی و کشتی،تمرین های مفیدی اند،اما تمرین بدنی بازیگر،مقررات پیچیده تری دارد و باید در هماهنگی کامل با نیاز های حرفه اش باشد.

در وهله ی اول، بازیگر باید به بالاترین سطح حساسیت بدنی دست پیدا کنند تا بتواند به همه ی تحریکات خلاق ذهن واکنش نشان دهد.این حساسیت،با تمرین بدنی صرف به دست نمی آید.روان شناسی بازیگر در این میا ن نقش مهمی بر عهده دارد.بدن باید بتواند با شبیه سازی وضعیت های روانی و رخنه در این وضعیت ها به تدریج به یک کاسه ی طنین ساز واقعی بدل شود.یعنی به یک دستگاه گیرنده-فرستنده-تقویت کننده تصویر ها،احساس ها،اواطف و تحریکات؛از هر نوع که باشند.