اوج بازی یک بازیگر زمانی است که نقشش را برقصد، و یکی از اهداف ما در کارگاه های گروه اپیداروس نیز تعالی بازیگر به موقعیتی از لحاظ بدنی و ذهنی و تمرکزی است که او بتواند به درجه ی بالایی از آگاهی جسمی و روانی در روی صحنه برسد.

فکر می کنید حرکت در تئاتر از کجا شروع می شود؟ آیا از راه رفتن یا انجام یک حرکت ؟ حقیقت این است که حرکت می تواند از پلک زدن، نشستن و حتی از نفس کشیدن آگاهانه آغاز شود. لزومی به حرکت خارق العاده بر روی صحنه نیست. راه رفتن، نشستن و دراز کشیدن حرکاتی هستند که می توانند رقص گونه اجرا شوند – از یاد نبریم رقص حرکات موزون نیست و چه بسا ناموزون نیز می تواند باشد – به قول سونیا مور:«کنترل بازیگر بر بدن خویش باید همان قدر کامل باشد که کنترل رقصنده بر بدنش».

هدف نهایی از توصیف حرکت در بازیگری، رساندن نمایشگر به سطحی از شعور و آگاهی جسمانی و روانی و روحانی در روی صحنه است و اینکه روی صحنه بیهوده و هرز حرکت نکنیم و برای ریزترین تکان های بدن نیز تحلیل منطقی داشته باشیم. باید بتوانیم موجز بگوییم و کوتاه نمایش دهیم و از حرکات شلخته و آشفته در روی صحنه بکاهیم.

تغغیر و تحولاتی که در تئاتر قرن گذشته و حاضر اتفاق افتاده همه گواه این مدعاست دوره تئاتر نشسته و صرفا دیالوگ محور به سر آمده است. پدیدار شدن مینی مالیست هایی چون ساموئل بکت، هارولد پینتر و… در قرن حاضر، شهادت می دهد که تئاتر امروز در پی وراجی و حرافی بر روی صحنه نیست و بیشتر سکوت را می پسندد و حرکت را تا حرف،حرف،حرف!!! این تغییر سلیقه نیز به یکباره و بی دلیل و تصادفی رخ نداده است. دو جنگ عظیم جهانی، انقلاب های بزرگ قرن، سیل کشتار های دسته جمعی، کوره های آدم سوزی آشویتس و هزاران بدبختی و پی آمد ناشی از این جنگ ها، جهان را سمت وسوی یک انزوا اجباری سوق داده که مردم از همهمه و شلوغی به خلوت خانه ها (اگر خانه ای بود) پناه برده اند. پرده های خانه ها ضخیم تر شده و هراس از بیرون و فرار از غوغای رو به فزون پیشرفت های تکنولوژیک به یکی از احساس های ثابت و متداول بین انسان های قرن حاضر تبدیل شده است.

نیاز تئاتر فیزیکال به بدن های آماده و آگاه در روی صحنه، این مهم را پررنگ تر می کند که برای حرکت شکیل، زیبا و معنی دار در روی صحنه، بایستی شناختی درست از بدن داشت.